Wynik starej i początek nowej :)

Dzisiaj została zamknięta nasza pierwsza ankieta "Ulubiona postać męska ze Skip Beat!". Wyniki są następujące:
- miejsce pierwsze, 19 głosów i 63% - ewidentnie zajął je nasz UKOCHANY Tsuruga Ren, (oklaski dla tego pana, szkoda tylko, że fanki nie mogą się do niego przytulić - takie ciachooo!),
- miejsce drugie, 5 głosów i 16% - i tu jestem w szoku, bo myślałam, że to niemożliwe; zajął je Reino, czyli nasz mroczny Beagle (gratulacje, drugie miejsce, to jest coś, ale wątpię, aby ten Pan się tym jakoś przejął - zimny i seksowny drań!),
- miejsce trzecie, ex aequo, 3 głosy i 10% - zajęli: Fuwa Shōtarō i Takarada Lory, nasz rozpieszczony Shō nie będzie zadowolony z tego, że ponownie przegrywa z Renem, (cóż powiedzieć, on płonie ze złości, jest taki śmieszny, gdy traci nad sobą kontrolę - to jest urocze, a raczej, on jest uroczy!); za to pan prezes Takarada jest bardzo zaskoczony i szczęśliwy, (z tego powodu ma wielką chęć na przyjęcie - na miarę światową, mam nadzieję, że Nas wszystkich, czyli ekipę SNW i wiernych czytelników, zaprosi - cóż za niesamowity i spostrzegawczy człowiek),
- miejsce czwarte, ostatnie, poza podium - zajął złośliwy, inteligentny i słodki Yashiro Yukihito, (Yukihito i tak nie liczył na wiele, więc nie ma do nas urazu, on wiedział, że to się tak potoczy, ale będzie nas nadal kochał, Yashiro udaje, że się obraził - cudak, ale bardzo dobra z niego duszyczka, pięknie wygląda, gdy wychodzi spod prysznica - ciekawe, czy jeszcze kiedyś zachwyci nas swoim pięknym wyglądem).

NOWĄ ANKIETĘ CZAS ZACZĄĆ :)

Na życzenie EMIKO - tematem będą ULUBIONE GATUNKI naszych mang i anime. Wybiorę pewne warianty, a Wy będziecie mieli wielokrotny wybór. Dzięki temu, będzie to łatwiejsze niż w poprzedniej ankiecie.
No, to zobaczymy, co z tego wyjdzie ^^ Wszystko jest w Waszych rękach.

Nowa ankieta znajdzie się w miejscu poprzedniej, więc będzie to lewy panel, tuż pod tłumaczem.
Ma 27 wariantów i będzie trwała do 20 marca 2013.

Serdecznie zapraszam do zabawy - Karmel.

Dirty pistols without Love przeładowanie 4

-Nie spieszyłaś się zbytnio z tą kawą. A może zagotowanie wody to szczyt twoich możliwości kulinarnych?- Wdech, wydech. Wdech, wydech. Uśmiechnij się, miałaś być uprzejma. - Co to za mina? Jak musisz do toalety, to idź, ja ci drzwi nie trzymam. -  Brunet ślicznie się uśmiechnął. Jak ja go nienawidzę.
Ni stąd, ni zowąd, na stole pojawiła się Fantom. Tak się na niego patrzyła, jakby jej mleko wypił.
-No dobra, dobra. Będę miły. Nie ma to jak wzajemne wsparcie bab, masakra....- westchnął ciężko i oparł się na oparciu fotela zrezygnowany.
Coraz bardziej lubię tę kotkę. Jest między nami ta nić porozumienia. Postawiłam kawę przed Maxem i sama usiadłam na kanapie z herbatą. Po głowie kołatało mi się tysiąc różnych pytań. Od czego by tu zacząć....

-Widzę, że nie wiesz jak masz zacząć. Może ci trochę pomogę. Czego chcesz się najpierw dowiedzieć? Czegoś o mnie?
-Może być na początek. A więc jesteś Max, nie radzisz sobie z kotami i... ? -kurde, a miałam być miła.
-Akurat Fantom jest wyjątkiem, ale niech ci będzie. W sumie to niewiele mogę ci o sobie powiedzieć. Jak pewnie zauważyłaś, jestem wysoki, dobrze zbudowany, przystojny...
-Max, dajmy już sobie spokój.- zaczęłam się troszkę irytować.
-Spokojnie, buntowniczko. Nazywam się Maksymilian Grayson, a kotka to Fantom. Pochodzę z Nowego Jorku i przyjechałem do Polski tylko po to, by zabrać cię na życzenie Lizy do jej starego przyjaciela, pod którego prawną opieką teraz się znajdujesz. Jakieś pytania?
 Zamurowało mnie. Jak to do Nowego Jorku? Na jakie życzenie? Jaki przyjaciel na innym kontynencie?
-Zupełnie nie rozumiem o czym mówisz.
-Na prawdę Liz nic ci nie zostawiła? Żadnego notesu, listu, nic? Pomyśl, przypomnij sobie. Nic ci nie zostawiła rano?
-Czekaj, czekaj, czekaj... Powtórz ostatnie zdanie.
-Pytałem się, czy nic ci nie zostawiła rano.
- Nie może być. Zaraz wrócę.

Wybiegłam z salonu tak szybko, że prawie zatrzymałam się na zamkniętych drzwiach do mojego pokoju. Nacisnęłam gwałtownie klamkę, dorwałam się do szuflady w biurku i wyciągnęłam z niej mały pakunek. Czy to możliwe, że tu znajduje się jakaś odpowiedź? Zaraz się okaże, chociaż nie jestem pewna, czy chcę ją poznać. Ścisnęłam mocniej w ręku prezent urodzinowy od cioci Lizy i ruszyłam z powrotem do salonu, gdzie usiadłam na swoim miejscu. 

-Co to jest?-pyta się Max.
-Oświeciło mnie jak powiedziałeś o dzisiejszym poranku. Mogę się mylić i to jest zwykły prezent urodzinowy, albo to będzie wyjaśnienie wszystkiego, co się do tej pory wydarzyło.

Głośno przełknęłam ślinę. Zupełnie zaschło mi w gardle.  I czym ja się głupia tak stresuję. Przecież nie rozbrajam bomby zegarowej. To tylko zwykły prezent, zwykły prezent, zwykły prezent, zwykły....  Położyłam paczuszkę na kolanach i powoli zaczęłam odwijać z ozdobnego papieru i wstążki. W środku były koperta i pod nią czarne metalowe pudełko wielkości szkolnego zeszytu zdobione namalowanymi złotymi kiśćmi winogron i ich gałęziami. Zdjęłam przeszkadzającą kopertę i oczarowana przyglądałam się dziwnej puszce. Na samym środku pokrywki widniał złoty napis pisany pięknym zawijanym pismem. Tenryuu. Co za dziwna nazwa. Brzmi jakoś znajomo.  Zaczęłam jeździć delikatnie opuszkiem palca po napisie. W mojej głowie cały czas rozbrzmiewał ten wyraz. Tenryuu. Niechcący strąciłam kopertę, którą wcześniej zdjęłam. Wytrąciło mnie to z transu w jaki wpadłam. Zdziwiona spojrzałam się na Maxa, a nie na spadającą kopertę. Dopiero wtedy zauważyłam, że cały czas uważnie mi się przyglądał. Patrzył na każdy mój ruch, na najmnijeszy oddech, na każde mrugnięcie. Poczułam się strasznie skrępowana. Zaczęłam się rumienić. Choleraaa..... Czemu on musi być taki przystojny! Jednak mimo całej krępacji nie mogłam przestać się patrzeć w jego głęboką zieleń oczu. Wciągała mnie coraz bardziej z każdą mijającą sekundą. Podejść, zatopić się jeszcze bardziej. W nim. Do niego...  Napięcie między nami rosło z chwili na chwilę. 

Nagle naszą uwagę odwrócił czarny punkt przesuwający się między nami. Zaczęłam go śledzić i kątem oka widziałam, że Max też to robi. Po chwili w końcu zorientowałam się co to było -  końcówka podniesionego ogona Fantom, która chodziła w kółko po podłodze. Spojrzeliśmy sobie z Nowojorczykiem w oczy i wybuchliśmy histerycznym śmiechem. Gdy już ochłonęliśmy, kotka leżała na podłodze obok koperty. Schyliłam się po nią, po czym ją otworzyłam i wyjęłam jej zawartość. Był tam list. Do mnie. Znowu spojrzałam się na Bruneta z wahaniem.

-Nie jesteś ciekawa, co jest tam napisane? - Wyraźnie wyczuł moją niepewność. 
-Jestem bardziej przestraszona niż zainteresowana tym, co tam może być napisane. Wiesz, tak jakby, to moje życie wywraca się do góry nogami. 
-Masz rację i to dlatego się pytam, czego jeszcze się wahasz. W sumie masz dwa wyjścia. Pierwsze: zignorować wszystko i polecieć ze mną. Drugie: dowiedzieć się czegoś i wyjechać ze mną. To, jaką podejmiesz decyzję, zależy wyłącznie od Ciebie i nikogo więcej.
-Ja widzę jeszcze trzecią opcję. Przeczytam list i zostanę tutaj a ty polecisz sobie, gdzie tylko zechcesz. 
-Obawiam się, że trzecia opcja nie wchodzi w rachubę. Więc jak? Czytasz? Czy nie?
-Czytam- odpowiedziałam zdecydowanie.
-Zanim zaczniesz, powiedz mi jedno. - Trochę zaskoczyło mnie to pytanie.
-O co chodzi?
-Ten pakunek wyglądał jak prezent. Dostałaś go dziś rano. Czyżbyś miała dzisiaj urodziny?

Spuściłam głowę. Nie chciałam pamiętać, że się urodziłam. Nienawidziłam swoich urodzin. W głębi duszy zawsze wiedziałam, że wypadek, w którym straciłam rodziców był przeze mnie. To była tylko i wyłącznie moja wina. Gdyby mnie nie było, nic by się nie stało. Nienawidziłam siebie za to, że w ogóle istniałam. Teraz wydarzyło się to samo. Znowu straciłam coś na czym mi zależało, nawet jeśli z całych sił próbowałam od siebie to odtrącić. Ale przyrzekłam sobie już 12 lat temu, że nie będę więcej płakać, nieważne co się stanie. Dotrzymałam złożonej obietnicy. Nie uroniłam ani jednej łzy. Ale nigdy sobie nie wybaczyłam. Dlatego też nigdy nie obchodziłam urodzin. 

-Nawet jeśli, to co z tego? Czy to jest tak ważne, że musiałeś koniecznie zapytać właśnie o to? 
W moim głosie nie było nawet echa emocji. Nastała głucha cisza. Po chwili Max głośno westchnął.
-Niezbyt. Akurat tak się składa, że ja chyba najmniej  przejmuję się czymś takim jak data urodzin. Ale myślę, że dobrze jest znać i pamiętać o swoich urodzinach, ponieważ niektórzy nie mają nawet takiego szczęścia poznać prawdziwej daty przyjścia na świat. Jednak ważniejsze od daty jest sam fakt pamiętania o tym, że się urodziło oraz że ciągle trzeba żyć i iść naprzód mimo wszystko. Wiesz o czym mówię, prawda?
-Rozumiem. Powiedz mi tylko, czy można żałować, że się kiedykolwiek urodziło tak bardzo, że nie ma się siły umierać? - Podniosłam głowę i spojrzałam na Bruneta w oczekiwaniu na odpowiedź.
-Sama musisz znaleźć odpowiedź.-Wstał i poczochrał mnie po głowie, po czym wyszedł zabierając ze sobą pusty kubek po kawie. Dziwny gest, ale mnie uspokoił i dzięki temu znalazłam odwagę do przeczytania listu.

---------------------------------------------------------------------
Mam nadzieję, że spodobał się czwarty rozdział i nikogo z czytających nim nie rozczarowałam. Czy Elen znajdzie odpowiedź na pytanie? Co tak na prawdę czuje Max? I czym jest tajemnicza puszka z napisem Tenryuu? Jest wiele pytań jakich można zadać po tym rozdziale. Tylko czy znajdzie się na nie odpowiedź.... 
Życzę owocnych poszukiwań własnych rozwiązań. I miłych snów. Kahowska :D

Już zbliża się czas...

Za trzy dni kończy się nasza ANKIETA na ulubioną postać męską ze "Skip Beat!". Jeżeli chcecie jeszcze zmienić bieg głosowania, to dobrze byłoby się pośpieszyć i zagłosować.

Biedny Yukihito pozostał bez żadnego głosu, czy chcecie, aby się załamał?
Ja już widzę jego załamaną minkę ---

Proszę, głosujcie póki czas :) Po tej ankiecie planuję kolejną. A może macie pomysł na głosowanie, które byście chcieli wcielić do rzeczywistości naszego bloga?

Aaa, nie musi być to ankieta koniecznie na temat SB!

A co myślicie, aby zagłosować na nasze ulubione mangi, bądź gatunki?

Tym razem myślę o ankiecie, w której można oddać więcej niż jeden głos. Ale oczywiście do tego potrzeba więcej wariantów. A to wszystko zależy od Was, bo to Wy oceniacie ^^

Pozdrawiam Karmel.

PS. Przepraszam za wszystkie opóźnienia w publikowaniach rozdziałów. To moja wina, ponieważ długo mnie nie było i to bez wcześniejszego uzgodnienia z resztą ekipy. Zniknęłam jak kamień w wodę, a nasz drugi edytor jest bardzo zajęty. Zawaliłam, wiem...
NIE OPUSZCZAJCIE NAS, PROSZĘ! --- Ooo, i jeszcze zaczynam histeryzować. Ale coś tu się cicho zrobiło i zaczynam panikować. Czyżby już nikt nie chciał nas czytać?